Etimesgut Belediye Başkan Yardımcısı Sayın Recai UÇAR, emekli.
Hayırlı-uğurlu olsun. ?Kendisine yakışır´ geçirmesini dilerim kalan ömrünün.
Testinin içinde ne varsa dışına o sızarmış. Onur, insan ömründen uzunmuş.
Emekliliğini duyunca hayıflandım.
Görevindeyken örnek davranışlarda bulunduğunu görebiliyordum.
Sıradan birine benzemiyordu.
Makam koltuğunun altına sığınmıyordu.
Koltuğu baş tacı etmiyordu.
Koltuğu başının üstüne koymayınca, koltuk, ayaklarının altında kalıyordu.
Nitekim, öyle de sonuçlanmış. Koltuğa yapışmamış.
Unutmayalım, makamlar insanları şereflendirmez, insanlar makamları şereflendirir.
Hiçbir şey, insan kadar yükselemez ve onun kadar alçalamazmış.
Hak verilmez, alınır ya, itibar/onur da verilmez, alınır.
İnsanlar, yaptıkları kötülükler yanında, yapmadıkları iyiliklerden de sorumluymuş.
Geriye dönüp göz attığımızda bu gerçeği görürüz.
Rol-model seçtiğimiz, ömürboyu unutamadığımız,
dillerde ve gönüllerde yaşattığımız nice sınıf öğretmenlerimiz,
köy muhtarlarımız olmuştur çoğumuzun hayatında.
Öte yandan, adını bile hatırlamadığımız üniversite hocaları olmuştur.
Çağlarboyu iz bırakan nice liderler yanında,
makamı işgal eden niceleri de gelip geçmiştir o koltuklardan.
Osmanlı´da irili-ufaklı 36 padişah gelmiş geçmiş.
Kaçını tanırız, hatırlarız yeterince?
Sayın Recai UÇAR´ı, önceki görevindeyken tanımıştım.
?Devlet Memuru´ gibi duruyordu.
Belediye Başkan Yardımcısı oldu.
Gene ?Devlet Memuru´ gibi duruyordu.
Farklı görevlerindeki tutum ve davranışlarında farklılık yoktu.
Makam´ın hakkını vermeye gayret ediyordu.
Oturup kalkarken, vatandaşı karşılayıp uğurlarken,
Belediye Başkanı´nı temsil ettiğinin bilinciyle, sorumluluğuyla hareket ediyordu.
Vatandaşı yeterince dinlemesini bilirdi.
Vatandaş, ayrılırken kafasında hiçbir şey/soru kalmadan ayrılıyordu.
Omar (Ömer) diyeceğini ağzını büküşünden anlıyordu.
Her elini sıkanın dost, her canını sıkanın düşman olmadığını biliyordu.
Her geleni HIZIR, her geceyi KADİR bellemiyordu.
?Biri gelir seni sen eder, biri gelir seni senden eder´, diyordu.
Bir ağaçtan bin kibrit, bir kibritin de bir ormanı yaktığını biliyordu.
Sorunu, çözülebilecekse çözülüyordu.
Çözülemeyecekse gerekçeleri izah edilip ikna ediliyordu.
Başka kapıya gerek kalmadığını,
devreye birilerini sokmaya ihtiyaç olmadığını anlayarak ayrılıyordu vatandaş.
Topu taca atmıyordu.
Tomurcuk derdindeydi.
Vatandaş dediysek, ister halktan birileri olsun, ister personelden birileri olsun, fark etmiyor.
Biliyordu ki, sorunların çözümünde görev almayanlar, asıl sorun´un birebir parçası olurlar.
Cennete girmek hayret edilecek bir başarı değilmiş.
Marifet, dünyada da cennete erebilmekmiş.
Olgun insan, güzel söz söyleyen değil, söylediklerini yapan ve yapabileceklerini söyleyenmiş.
Öte yandan, Yazışma Kuralları´na uymaya ve Güzel Türkçemiz´i kullanmaya oldukça özen gösteriyordu.
Oyun bitince şah da piyon da kutuya konur(muş) ancak gittin mi büyük gideceksin!
Ayrılık bile gurur duyacak seninle. Adam olmak başka, adam kalmak başkadır.
İyi insanların türküsü vardır, kötülerin yoktur.
Kahramanlar vurulunca değil, unutulunca ölürlermiş.
Unutmayacağız.
Neler yaşanmaz ki bir merhaba ile elveda arasında.
Bir bakış bir bakışa-kimbilir- neler neler anlatır.
Bir bakış bir bakışla bir aşığı-belki-ömür boyu ağlatır.
Recai Başkanım!
BİZ DOSTA SELAMI DA BİLİRİZ,
YÂRE SEVDAYI DA,
YETER Kİ DOST YÜREKLİ,
YÂR VEFALI OLSUN.
BEYATLI ile bitirelim:
?ÇOK SÜRSE AYRILIK,
ARADAN GEÇSE ÇOK SENE/
BİZ SİZDE OLMASAK BİLE SİZ BİZDESİNİZ GENE.?
