Çocukların tümü sevilmelidir. Başkasınınki de. Lafla değil, gerçekten. Mutluluğun önemli nedenlerinden biridir sevgi. Güven, sevginin ürünüdür. Seviniz, sevileceksiniz. Sevmeyen sevilmez. Sevilmek istemeden seviniz. İnsanlar, sevilmek istenilmeden sevenleri severler. Sevilmek için büyük iyilikler yapan kişinin çabası boşunadır. Sevilmek için gösterilebilecek tek çaba, sevmek çabasıdır. Bütün gücünüzle, alabildiğine, duygularınızın her zerresini bütünleyerek seviniz. Israrla seviniz. Sevilmesek de sevmek önemlidir.
Varımız yoğumuz tüm çocuklarımız içindir.
Konum/adres sorsan hiç erinmezler. Otobüsün durağa geliş saatini sorsan hemen bulup söylerler.
Hele de yaşları küçüldükçe tatlı mı tatlı oldukları kadar, erdemli de oluyorlar.
Yalan söylemiyorlar. Riya yapmıyorlar. Gösterişten uzaklar. Hazıra konmadan haz almıyorlar. İlle de üretmek derdindeler.
Çevrelerinde olan bitenlerin de farkındalar da. Nankör değiller.
Çevreye duyarlıdırlar, hiç kimsenin olmadığı kadar. Kim demiş onlar daha çocuktur diye.
Memleket ahvalini, Yemen’i, gidip gelmeyeni, çocuklardan al haberi.
*
Belediye otobüsleri tıklım tıklım okul gidiş-çıkışlarında.
Sırtlarında çantalarıyla kımıldayamıyorlar.
Büyüklerine, kadınlara, çocuklulara yer veriyorlar.
Hatta oturmuyorlar bile. Başkaları otursun diye.
Belki 3, belki 2, belki de 1 durak gidecekler.
Olsun. Onca sıkıntının arasında binbir zahmetle bilet basma derdindeler.
Hatta, son durağa gelinceye kadar çabaladığı halde biletini okutamamıştır birisi.
Son durağa gelindiğinde otobüs durdu. Herkes inmekte.
Biletini okutamayan öğrencinin biletini okutma derdini ve telaşını görüyoruz.
Aynı duyarlılığı kimi büyüklerinden göremiyoruz ne yazık ki!
Öğrencilere, toplu taşıma araçları niye paralı olur, anlaşılmaz.
Ağzımız açıldığında çocukları çok seviyoruz ya.
Hangi yaşta olursa olsun, öğrencinin parası alınır mı? Alan el titremez mi?
Minik yavrulardan para almak da niye? Hani güvencemizdi?
Onların yük olmalarından korkulmamalıdır.
Otobüslerdeki çocuk öğrenciler, dallardaki serçeler, kırlardaki papatyalar gibidirler.
Çocuklar, kuşlar, serçeler, papatyalar deyince akla Orhan Seyfi ORHON gelmez mi hiç?
“Papatyalar, ne kibirsiz, ne hoş çiçeklerdir!
Ne ayrı bir bakım ister, ne bahçıvan, ne de su…
Yeter Papatyalara
Biraz sarıyla beyaz renk, biraz bahar kokusu.”
“Küçücük serçeler diyorlar ki:
”Yaşarız hür, bu dost dünyada,
Şu ince dallar için hiç değilse yük değiliz.
Küçüğüz çok şükür, büyük değiliz.”
*
Çocuk, kuş, çiçek, deyip geçmeyelim.
Kaldı ki bitkilerin bile duyarlılıkları vardır.
Duygusuz sanılan cansızlar, bir şeyler anlatır aslında insanlara…
”Suya bir damla düştü yapraktan,
Buruştu alnı hemen.
Genişleyip büyüyen dalgalar epey sürdü.
Suyu bir damla, çok düşündürdü!”
*
Yaşlıları değil, çocukları gezdirmeli.
Büyükleri değil, gençleri alkışlamalı.
Gençlik umudumuzdur, geleceğimizdir.
