Sevmiş,
ama, kimi sevmiş?
Gülümseyen gözleriyle,
Gözünün içine içine bakanı sevmiş
Sevmiş,
Peki, kimi sevmiş?
En tatlı nidasıyla,
İsmini söyleyeni sevmiş.
Ruhu tertemiz ümüş olanı sevmiş.
Yedi rengin her bir tonunu,
Kendinde toplayanı sevmiş.
Düşünen bir aklı,
Gerçekten dinleyen,
Ve işiten bir beyni sevmiş.
Sevmiş,
Ama niye sevmiş?
Kalbini hissedebildiği için,
Merhameti, şefkati,
Yüreğine sokup yerleştirdiği için.
Bir adım atmadan önce,
Durup, vicdanına sorduğu için,
Öfkesine yenilmeyip,
Özen gösterebildiği için,
Adaletli olmayı seçtiği için sevmiş.
Sevmiş
Ama neyini sevmiş,
Kaşını, gözünü, elini kolunu, boyunu posunu
Onda olanların hepsini ve
Olmayanların olmamasını sevmiş!
Gözü görmüş,
Gönlü, gördüğünü sevmiş.
Sevmiş,
Ama nasıl sevmiş,
Kalbini kalbi bilmiş,
Böyle sevmiş.
Ruhuna ruhunu koymuş,
Öyle sevmiş.
Aklı,
Hep aynı fısıltıyı söylemiş
Sen bendensin.
Ben kadar tanıdıksın bana,
Ben kadar bildiksin.
Varlığımın bir eşisin.
Ben bir kelebeksem,
Beni kendine çeken,
Tek ışıksın sen.
Gözümü alamam ben hiç senden.
Senin ışığına uçar,
Sana yapışır yanarım.
Sevmiş,
ama kimi sevmiş!
Bir tanesini sevmiş!
Her şeyimsini sevmiş!
Varlığının yurdunu sevmiş!
ÇOOK sevmiş.
Dyt. Güner Erbay